Bridge pitch is de nieuwe elevator pitch

Ik zie nog overal dat de elevator pitch wordt aangeduid als een belangrijk onderdeel van netwerken of sollicitatiegesprekken. Een verkooppraatje over jezelf, dat in de korte tijd van een ritje met een lift (ongeveer 1 minuut) de ander moet kunnen overtuigen dat jij een aanwinst bent voor een bedrijf of de oplossing van een probleem. Ook bijzonder: het praatje is vrijwel steeds hetzelfde, je leert het jezelf aan. Blijkbaar doet het er niet altijd toe wie je tegenover je hebt. 

Past dat echt nog in deze tijd?

Een elevator pitch lijkt verdacht veel op het eenzijdig zenden van informatie, bijna het dumpen van content, over de ander heen. In een razendsnel tempo.

De ware kracht van communicatie komt pas tot uiting in een gesprek waarin beide partijen iets van zichzelf laten zien, informatie delen en aanhoren. Kortom: waar een persoonlijke verbinding over de inhoud tot stand komt.

Natuurlijk blijft het belangrijk dat iemand duidelijk kan benoemen wat hij of zij precies doet, geen vage omschrijving alsjeblieft. Maar er bestaan maar weinig unieke beroepen; het vertellen dat je een goede accountant bent maakt je nog niet onderscheidend. En je wordt pas echt interessant voor de ander als je zelf ook interesse in die ander toont waardoor er een verbinding kan ontstaan over zaken die voor beiden belangrijk zijn.

Het is goed als je als basis, helder en kort kunt benoemen wat je kan of doet. Dat hoeft niet eens een minuut te duren, misschien zelfs maar 10 seconden. Dan begint het echte pitchen pas, in de vorm van een gesprek dat van twee kanten komt. Je slaat een brug naar elkaar vanuit wederzijdse interesse en uitwisseling en op die brug kom je elkaar pas echt tegen. Ik noem het de Bridge pitch en stuur de elevator pitch hierbij naar het Oudheidkundig museum.