Virus of tijdsbeeld
Er lijkt in de arbeidsmarkt een virus opgedoken te zijn, hopelijk is het geen hardnekkig virus want we worden er niet beter of vrolijk van. Het virus lijkt een vorm van vergeetachtigheid te veroorzaken.
Recruiters ontvangen bijvoorbeeld cv’s en vergeten om de kandidaten een reactie te geven. Beloftes om snel bij een klant op een door hun uitgezette vacature terug te komen worden ook ineens vergeten. Doen wat je beloofd hebt…oeps, misschien wel vergeten wat dat betekent. Ook leidt het virus er soms toe dat er minder gepraat wordt, minder persoonlijk contact, maar dat alles wat je wilt zeggen met berichtjes de lucht in wordt gezonden. Een soort van arbeidsmarktgriep.
Ik hoor het steeds vaker en ik vraag me dan af waar dat door komt. De meeste recruiters die ik ken houden van hun vak en willen juist de match zo goed mogelijk maken. Dat geeft hun zelf een goed gevoel en ze houden er blije relaties aan over. Daar doen de meeste recruiters het voor en dat staat haaks op het slordige omgaan met cv’s en afspraken. Recruiters, zeker bureaurecruiters, zijn van nature in het wel en wee van mensen en bedrijven geïnteresseerd en dan is menselijk contact, ook gewoon met een telefoontje, heel belangrijk. De aandacht die je in een gesprek kunt geven is soms lastig in een mailtje of een sms uit te drukken.
Wij merken ook dat de markt weer goed in beweging is, vacatures komen weer naar je toe in plaats van dat je ze moet gaan halen. Zijn het dan de hoeveelheid informatie en de diversiteit aan communicatiemiddelen en kanalen waar je mee moet dealen die het virus gemakkelijker toelaten? Gaat er soms teveel tijd in het vastleggen van gegevens in CRM systemen, Social media, Job boards en het verwerken van de bulken e-mails zitten? Aan de ene kant is je bereik zoveel groter dan het ooit was maar aan de andere kant lijkt het dus dat je geen tijd soms meer hebt om een ander even te bereiken. Voicemails worden niet meer afgeluisterd, ik ken genoeg mensen die dat gewoon zeggen, ook opdrachtgevers, dus dan maar weer een berichtje er achteraan sturen.
Een collega vertelde mij deze week dat de generatie die nu nog studeert maar straks de arbeidsmarkt gaat betreden, voor een groot deel aan telefoonvrees schijnt te leiden. Ergens over moeten bellen, helemaal als het om iets als solliciteren gaat, schijnt hen grote stress op te leveren. Hogescholen zijn daar al op ingehaakt met het geven van ‘bel-les’. Online zoeken en reageren vindt deze generatie veel prettiger. Misschien is het dus geen virus maar gewoon een tijdsbeeld.